=Het is mijn natuur om naar mensen te luisteren en te kijken. Ik ben van nature een helper, wil echt van betekenis zijn voor een ander, oordeel niet en kan me goed in een ander verplaatsen. 

Als meisje kreeg ik al met een groots verlies te maken waarvan ik werkelijk geen idee had wat ik daar in mijn eentje mee moest. Mijn leeftijd stond in schril contrast met het land van rouw waar ik me in bevond. Ik kwam erachter dat je alleen in het begin erover kunt praten en dat het ‘daarna maar weer over moet zijn’ (wat dus helemaal niet zo was). De eenzaamheid en het gemis aan steun hebben mij zeker gevormd. Ik ging werken in de zorg en vanaf die tijd ben ik op zoek naar de diepere betekenis van het leven. En zoek ik naar de drijfveer waarom mensen doen zoals ze doen. Welke laag zit daaronder? Wat is de oorzaak, wat is het gevolg? 

Ik heb daarna in mijn volwassen leven ook een paar flinke ‘life-changers’ en diepe dalen voor mijn kiezen gekregen; een echtscheiding, verlies van vele nabije dierbaren aan de dood (in een hele korte tijd), verlies van gezondheid, verlies van mijn gehoor, verlies van werk. Ik heb dus zelf ook vele facetten van rouwen zelf aan den lijve ondervonden. De pijn van het verplicht moeten loslaten, de machteloosheid en het zoeken naar nieuw, naar anders.

Ik ondervond ook dat het verlies dat je meemaakt vaak ook secundaire verliezen geeft, bijvoorbeeld verlies van vertrouwen, verlies van veiligheid, verlies van toekomstperspectief etc.

Ik heb het tot in mijn tenen doorleefd, ik moest eerst door mijn eigen trauma’s en verdriet heen ploegen, en moest daarvoor ook echt mijn angst, mijn boosheid, mijn afwijzing en verlatingspijn doorvoelen en helen. Hoe moeilijk het ook was, het is de beste basis voor mij geworden om mensen te kunnen helpen. Ik ben daardoor ook niet bang (meer) voor hele heftige emoties. 

En ik heb daarbij óók gemerkt hoeveel veerkracht ik blijk te hebben, hoe ik telkens weer kan opklimmen en hoeveel gemakkelijker het wordt als je de pijn écht kunt toelaten en er hulp bij krijgt. Want toen ik ontdekte welke rijkdom het geeft als je in een veilige setting met jezelf aan de slag gaat, wist ik dat dit de plek was waar ik moest zijn. En ik gun iedereen zo’n veilige plek waar je, juíst als het even stagneert en je het niet meer weet, mag zijn wie je bent. Een plek die houvast en een veilige bedding biedt van waaruit je verder kunt groeien. Ik leef inmiddels weer voluit en heb een mooi leven, met al het gemis erbij. Ik kan weer ‘Ja’ zeggen tegen alles wat er is, en heb ook dat wat er niet meer is leren omarmen. Dat is een rijk gevoel en wil met mijn doorleefde kennis en ervaring graag bijdragen aan anderen die dezelfde weg gaan.